26 december 2017

‘Het vorige meisje’ van J.P Delaney

Folgate Street nummer 1 is een bijzonder huis. Onder architectuur gebouwd, minimalistisch maar wel met de laatste domotica ingericht en als huurder moet je je aan tig regels houden.  Je mag niets toevoegen aan de inrichting, je mag geen spullen laten slingeren, je mag niets aan de tuin doen en elke week komt een schoonmaakster die elke overtreding rapporteert aan de eigenaar. Wie zou er in zo’n huis willen wonen?  Niet veel mensen, het huis staat al een tijd leeg. Maar Jane en haar partner zijn wanhopig op zoek naar een huis, na de vroeggeboorte van hun overleden kind kan ze het in hun huidige woning niet meer uithouden.  Ze voelt zich gelijk aangetrokken door de inrichting en de veilige sfeer.  

Emma
Na de eerste gewenning begint Jane zich te verdiepen in de geschiedenis van het huis.  Al snel komt ze erachter dat de vorige huurster Emma onder verdachte omstandigheden is overleden.  Jane probeert te achterhalen wat er gebeurd is, ze leeft zich in in het leven van Emma en komt tot een schokkende ontdekking.  Zowel Emma, eerder slachtoffer van een roofoverval,  als Jane, rouwend om haar overleden kind,  hebben een grote behoefte aan structuur en denken dat in het huis te vinden. Toch geeft het huis niet de veiligheid waar ze zo naar verlangen, integendeel, het huis gaat hun leven beheersen, ze kunnen geen kant meer op.

Frappant

Afwisselend vertellen Emma en Jane hun verhaal vanaf het moment dat ze met de makelaar het huis gaan bekijken. Er is een grote overeenkomst tussen de twee vrouwen, beide een vervelende periode achter de rug, beiden tonen ze een frappante gelijkenis met de overleden vrouw van de architect, beide komen ze in contact met de mysterieuze ontwerper.  Met deze vorm van vertellen heeft de auteur J.P Delaney een ijzersterke roman afgeleverd. Spannend tot de laatste bladzijde. 

19 december 2017

‘Alles goed en wel’ van Mirjam Oldenhave

Aan het eind van het jaar en met Kerst voor de deur een echt feel good boek van Mirjam Oldenhave.  Mirjam Oldenhave is vooral bekend van de Mees Kees boeken, kinderboeken voor lezers vanaf een jaar of acht waarin het jongetje Tobias de hoofdrol speelt, samen met Mees Kees natuurlijk. Tobias is een buitenbeentje, in al haar boeken laat Mirjam Oldenhave zien dat ze voor buitenbeentjes een speciale warme plek in haar hart heeft.  Zo ook voor de personages in de roman ‘Alles goed en wel’.

Dakloos
Veertiger Julia heeft haar man verlaten. Nu hij voor de zoveelste keer is vreemdgegaan zet ze impulsief een punt achter de relatie. Definitief.  Zonder een dak boven haar hoofd meldt ze zich bij de urgentiebalie van de woningstichting, die kunnen helaas niet veel voor haar doen.  Als ze het gebouw uitloopt wordt ze aangesproken door een jonge kerel die haar vraagt of ze weet waar de Kamperfoelielaan is. Natuurlijk weet ze dat,  dat is in de goudkust van haar woonplaats. Welnu zegt Dylan, in die straat woont een oude dame die door een beroerte in het ziekenhuis ligt. Er is hulp nodig voor de oude dame, mantelzorg en voor die hulp zou Julia gratis onderdak hebben.  Julia bekijkt de jonge man eens, ze verdenkt hem ervan drugsdealer te zijn en weigert op zijn aanbod in te gaan.

Dure villa
Aan het eind van de dag heeft ze echter nog steeds geen slaapplaats en teruggaan naar haar ex is geen optie. In arren moede gaat Julia op pad naar het opgegeven adres. Dylan staat haar al op te wachten en geeft instructies wat ze moet doen.  Julia begint aan haar taak en gaandeweg de eerste week komt ze er achter dat de oude mevrouw Smit wel een heel bijzonder leven leidde. Dat het in de villa een komen en gaan is van mensen, buitenbeentjes met elk een bijzonder levensverhaal, die allemaal van Julia verwachten dat ze het werk van mevrouw Smit voort zal zetten. Maar ze hebben buiten de neef en erfgenaam van de oude dame gerekend, hij gokt op een snelle dood van zijn tante en wil de dure villa in de verkoop gooien.  

Tragikomedie

‘Alles goed en wel’ is een heerlijk boek om te lezen. Met haar humoristische en licht onderkoelde stijl neemt Oldenhave de lezer helemaal mee in deze tragikomedie, alle personages worden je even lief. Een fijn boek voor de donkere dagen in december, een boek ook dat erom schreeuwt om verfilmd te worden. Het zou zomaar de beste feel good movie van het jaar 2018 of 2019 kunnen zijn. 

12 december 2017

‘De Vechtstreek 50 jaar’ samengesteld door Dook van Gils en Jaap van Dort

De Vereniging Natuur en Milieu De Vechtstreek viert het 50 jarig bestaan met een prachtig jubileumboek.  Dook van Gils en Jaap van Dort, beide bestuurlijk bij de vereniging betrokken [geweest], zijn samen met een tiental leden in de archieven gedoken en geven in vogelvlucht een overzicht van de ontwikkeling van de club natuurliefhebbers. Maar vooral is het een fantastisch kijkboek, honderden schitterende foto’s begeleid door columnlange artikelen over heden en verleden van De Vechtstreek.

Korhoender
Een van de eerste bestuursleden van de vereniging was Meester van der Meulen. Samen met bakker Frans van Elburg trok hij er vaak op uit. In zijn aantekeningen vermeldt hij dat hij korhoeders spot in het Arrierveld en Stegeren, wulpen, grutto’s en zwarte sternen boven de Vechtarmen ziet, moerasviooltjes en gevlekte orchis langs de slootkant ontdekt. Elke natuurliefhebber kan alleen maar watertanden bij zo’n rijke flora en fauna. Veel is er, ondanks de grote inzet van de vereniging,  niet meer of nog maar schaars te vinden in het Vechtdal.  Maar er gloort ook hoop.  Das, otter, ooievaar, boommarter, nachtzwaluw, raaf, zilverreiger, visarend, rode en zwarte wouw, het zeldzame bergnachtorchis,  nieuwkomers of oudgedienden, ze worden [weer] gezien op en rond de  Vecht.  

Ruimte voor de Vecht

Ruimte voor de Vecht is het nieuwste credo. Die ruimte wordt in eerste instantie gecreëerd voor de veiligheid van het Vechtdal, overstromingen als in het verleden moeten hiermee bezworen worden.  In de slipstream van deze ontwikkeling heeft de natuur  een belangrijke plaats in deze plannen gekregen.  Mooi voor de vereniging is dat de ideeën die zij bij het twintigjarig jubileum al had over ontstening van de oevers, nu werkelijkheid gaan worden. Vereniging voor Natuur en Milieu De Vechtstreek is een gesprekspartner bij de plannen die hiervoor gemaakt worden.  Met dit jubileumboek laat de vereniging  zien dat aandacht voor de natuur niet alleen noodzakelijk is maar ook een fijne hobby voor veel bevlogen natuurmensen die zich met hart en ziel inzetten voor het Vechtdal. 

5 december 2017

‘En verlos ons van het stof’ van Susie Finkbeiner

Hoofdpersoon van deze historische familieroman is de tienjarige Pearl Spence.  Ze groeit op in het uiterste puntje van Oklahoma in het Midden  Westen van de Verenigde Staten. In de twintiger jaren van de vorige eeuw was het nog een welvarend gebied maar de crisis na de Beurskrach in 1929 in samenhang met verkeerd grondgebruik en een jarenlange droogte maakten dat met de vruchtbare aarde de welvaart  werd weggeblazen en de bevolking in grote armoede achter bleef.  Pearls vader is sheriff in het kleine stadje Red River, weggaan zoals een groot deel van de bevolking reeds gedaan heeft is voor hen dus geen optie.  

Betere tijden
Pearl heeft een rijke fantasie en dat helpt haar aan de ellende en uitzichtloosheid te ontsnappen.  Graag fantaseert ze over betere tijden, vaak denkt ze ook terug aan de tijd voor de crisis. Haar vriend Ray heeft het heel wat zwaarder te verduren, net als zoveel andere kinderen in het stadje wordt hij door zijn vader mishandeld. Het doet Pearl beseffen hoe ze het met haar ouders geboft heeft, ze zijn liefdevol en hebben altijd het beste met haar en haar zus voor.  Dat alles verandert echter als nieuwkomer Eddie, een man met een duister verleden, Pearl aanspreekt en haar dingen vertelt die ze nauwelijks kan bevatten. Heel haar leven staat op de kop, al het vertrouwen dat ze in haar omgeving had lijkt te zijn weggeslagen.

Steinbeck en Lange

Susie Finkbeiner heeft zich bij het schrijven van deze roman laten inspireren door het boek ‘Druiven der gramschap’ van John Steinbeck.  Na het lezen maakte ze kennis met de fotografie van Dorothea Lange. Steinbeck vertelde het verhaal, Langes foto’s toonden haar de mensen.  Veel personages in de roman zijn dan ook door het bekijken van de foto’s ontstaan.  Finkbeiner heeft een grote bewondering voor de mensen die de Dust Bowl hebben overleefd: “ze waren moedig, trouw, optimistisch en vrijgevig, hoewel ze niets bezaten”.  Altijd was er de hoop dat God genadig zou zijn, dat er regen zou komen.  ‘En verlos ons van het stof’ is in de geest van deze woorden geschreven, ondanks alle ellende en soms wrede passages overheerst de hoopvolle blik van een jong meisje.