‘Het derde zusje’ van David Hewson

Kim en Mia Timmers verblijven al tien jaar in een psychiatrische inrichting voor jeugdige delinquente meisjes op Marken. Ze zitten daar in verband met de moord op hun ouders en hun jongere zusje Jo. Nu ze bijna eenentwintig zijn, wordt het tijd dat ze gaan resocialiseren en gaan wennen aan een leven buiten de inrichting. Dat zal in een safe house in Amsterdam plaats vinden,  een  verpleegkundige van de kliniek  zal hen daarheen brengen. Maar als ze 24 uur na vertrek vanaf Marken nog niet in Amsterdam gearriveerd zijn, wordt er alarm geslagen.

Verloren dossier

Pieter Vos, rechercheur van de Amsterdamse politie wordt samen met zijn jonge collega Laura Bakker op de zaak gezet.  Allereerst proberen ze achtergrondinformatie in te winnen en het oude dossier van tien jaar geleden in te zien.  In het archief blijkt echter niets te vinden, het dossier is spoorloos net als de zusjes.  Ook de collega’s die indertijd aan de zaak gewerkt hebben zijn weinig toeschietelijk met informatie.  Het lijkt erop dat iemand in de hogere rangen alles het liefst in de doofpot ziet verdwijnen.  Als echter het dode lichaam van de verpleegkundige aanspoelt en er bovendien iemand opduikt die beweert het derde zusje van het gezin te zijn komt de zaak in een stroomversnelling en is er geen houden meer aan.

Onaangenaam

Dit is de derde roman van de Britse auteur David Hewson met Pieter Vos in de hoofdrol.  Met zijn goede karaktertekening en een weergaloos spannend plot weet Hewson de lezer snel bij het verhaal te betrekken.  Van de karakters springen vooral de zusjes Timmer eruit. Hoewel je medelijden met ze zou kunnen krijgen roepen ze geen enkele vorm van affectie op, eerder het tegendeel, je kunt ze met geen mogelijkheid aardig vinden.  Aan Pieter Vos de taak toch  hun belangen te behartigen en het web van bloedige misdadigheden dat hen omringt te ontrafelen. 

‘De kleine walvis’ van Benji Davies

Op 25 januari beginnen de Nationale Voorleesdagen,  tien dagen waarin het boek voor het jonge kind [ 0-6 jaar] centraal staat. Elk jaar wordt daarvoor het Prentenboek van het jaar gekozen, voor 2017 is dat ‘De kleine walvis’ van Benji Davies.  Het kleine jongetje Boy woont op een eiland aan zee.  Samen met zijn vader en zes katten. Elke ochtend gaat zijn vader al vroeg met de vissersboot op pad om pas laat in de avond thuis te komen. Boy is dus de hele dag alleen.  

Aangespoeld

Op een nacht raast er een storm over het eiland. ’s Ochtends gaat Boy naar het strand om te kijken of er iets is aangespoeld. Hij vindt een kleine walvis. Hij weet dat walvissen niet te lang op het droge kunnen leven en neemt de walvis daarom mee naar huis en doet hem in de badkuip. Maar hoe lang kan hij dat voor zijn vader geheim houden? En wat gebeurt er als zijn vader de kleine walvis vindt? Zal hij dan niet heel boos worden?

Ommekeer

Het ontroerende verhaal en de prachtige tekeningen versterken elkaar en vertellen het verhaal van een eenzaam jongetje dat in de kleine walvis een vriend vindt die naar zijn verhalen wil luisteren. Zijn vader weet Boy ervan te overtuigen dat de kleine walvis terug naar zee moet, toch brengt de komst van de zeehond een ommekeer in Boys leven, zijn vader heeft nu wel oog voor hem. ‘De kleine walvis’ is het eerste zelf geschreven en geïllustreerd  prentenboek van de Brit Benji Davies.  Hij studeerde animatie aan de filmacademie en werkte aan verschillende projecten op het gebied van animatiefilms en als illustrator voor anderen.

‘De geluksatlas: 50 oplaadpunten in Nederland’ van Liesbeth Paardekoper

Komende maandag is het ‘Blue Monday’, de meest deprimerende dag van het jaar.  De goede voornemens zijn inmiddels vervlogen,  de sleur is terug,  de dagen zijn koud en donker, lente en zomer laten nog lang op zich wachten, kortom een dag waar je niet vrolijk van wordt.  Wie zich alvast wil wapenen tegen deze blauwe maandag moet zeker ‘De geluksatlas’ eens doorkijken.  Een heerlijk boek vol met mooie, soms ongekende plekken in Nederland. Om dicht bij huis te blijven,  Deventer en omgeving worden als oplaadpunt genoemd. De stad Deventer met Geert Groote als trendsetter en het prachtige Geert Groote Huis. Of het Hipster Havenkwartier met creatieve ondernemers en kunstenaars.  Deventer is een levendige stad met veel mogelijkheden, ook in de winter.

Kasteel Het Nijenhuis

Nog iets dichter bij huis is Kasteel Het Nijenhuis in Wijhe waar tegenwoordig Museum de Fundatie is gevestigd.  Kasteel en tuinen erom heen zijn in de winter, zeker als er sneeuw ligt, een plaatje. De collectie zowel binnen met wisselende exposities als de beeldentuin buiten zijn zeer de moeite waard.  In Overijssel worden verder Enschede en omgeving, Ootmarsum en Giethoorn besproken.  

Gelukstocht

Van de Ecokathedraal in Mildam bij Heerenveen tot de kapelletjes in het Geuldal en van Kasteel Doorwerth tot het Museumplein in Amsterdam, overal in Nederland zijn oplaadplekken te vinden. Plekken waar je je kunt opladen,  waar je weer energie krijgt en die kunnen bijdragen aan je geluk. De afwisseling, de prachtige foto’s en de sfeer van het boek doen je al heel snel  ‘Blue Monday’ vergeten. Een heerlijk kijkboek voor op de bank bij de warme kachel met tig ideeën voor gelukstochtjes door het hele land. En wie al heel erg naar het voorjaar verlangt moet, om weer helemaal op te bloeien, zeker doorbladeren naar oplaadpunt 44.  

‘Eigenlijk heet ik Tsiwja: leven met een geleende naam’ van Carla van Dokkum

Tsiwja is in 1943 drie maand oud als haar ouders Ben en Ellen tijdens een razzia door de Duitsers worden opgepakt. Haar moeder Ellen weet Tsiwja net daarvoor in de armen van de buurvrouw te drukken, zo ontsnapt Tsiwja aan een wisse dood.  Betty, een vriendin van Ellen die de razzia gezien heeft, komt later die dag naar de Plantagebuurt in Amsterdam. Ze treft Tsiwja bij de buren aan, in een grote tas neemt Betty haar mee naar Groningen waar de baby bij een pleeggezin wordt ondergebracht. Na de oorlog  ontbrandt de strijd om de voogdij van Tsiwja  die dan al een paar jaar als Carla Bruins door het leven gaat.

Bittere strijd

Zowel de familie van Carla’s vader als moeder eisen zeggenschap over de kleuter. Ze wensen dat Carla een joodse opvoeding krijgt, daarnaast heeft ze een flinke erfenis in het vooruitzicht. De twee families trekken echter niet samen op in hun wens, ze staan eerder tegenover elkaar.  En de pleegouders Bruins zijn geenszins van plan hun pleegkind zomaar op te geven.  Als de tweelingzus van Ellen, Vera de voogdij toegewezen krijgt en besluit dat Carla bij haar pleegouders mag blijven wonen, lijkt de rust weergekeerd.  Er komt zelfs een voorzichtig contact met de familie van vaders kant. Al dit getouwtrek en de kille houding van haar pleegmoeder hebben een enorme impact op Carla. Het enorme verdriet van haar joodse familie doet haar weinig en vergroot het ontheemde gevoel dat altijd bij haar is. Haar volwassen leven wordt getekend door haar getroebleerde jeugd, pas rond haar vijftigste komt daarin een kentering.

Toegift

Carla van Dokkum heeft het ver geschopt in het leven. Ondanks of misschien dankzij haar bijzondere jeugd is het haar gelukt het geluk te vinden. Heerlijke kinderen en kleinkinderen, een grote [tweede] liefde, een mooie baan, veel bijzondere contacten en als toegift in 2015 het herstelde contact met de beste vriendin van haar moeder.  Een ontmoeting die alles in een ander perspectief zet en Carla haar ouders echt leert kennen.

’54 minuten’ van Marieke Nijkamp

Een schietpartij op een middelbare school in de VS, eens in de zoveel tijd lezen we weer zo’n akelig bericht over jongelui die hun woede koelen door een aantal schoolgenoten dood te schieten. We schudden ons hoofd en denken, hoe is het mogelijk dat zoiets gebeurt.  Marieke Nijkamp uit Hengelo pakte het anders aan. Zij verdiepte zich in de psyche van zowel  daders als slachtoffers en schreef een aangrijpend boek over het onderwerp.  Bijzonder is dat ze het in het Engels schreef en dat het boek eerst in de VS uitkwam en vervolgens vertaald is [ niet door haarzelf] in het Nederlands.  De Engelse versie stond in no time in de bestsellerlijst van de New York Times, iets wat maar weinig Nederlandse schrijvers gegeven is.

Ratten in de val

Claire is met het hardloopteam van de Opportunity Highschool in Alabama op de atletiekbaan aan het trainen als ze schoten hoort.  Tomás en Far zijn stiekem in het kantoor van de administratie leerlingendossiers aan het  doorsnuffelen, ook zij twee horen de eerste schoten.  Alle andere leerlingen zijn in de aula voor de weekopening na de kerstvakantie.  Op het moment dat iedereen naar zijn klaslokaal zal gaan blijkt dat alle toegangsdeuren van de aula zijn geblokkeerd. De scholieren zitten als ratten in de val als de schutter de aula binnenkomt en zijn slachtoffers uitzoekt.  Sommige slachtoffers zijn willekeurig, anderen worden met  een reden omgebracht.  Maar de schutter wil duidelijk zijn, hij is de baas en hij beslist over leven en dood.  Kunnen Claire,  Tomás en Far het tij nog keren of is het voor hen ook te laat?

54 minuten

We zien de gebeurtenissen door de ogen van vier medeleerlingen. Autumn, Claire, Sylvia en Tomás vertellen het verhaal en langzaam maar zeker komen de beweegredenen van de schutter aan het licht. Met flashbacks, appjes en in een korte staccatostijl trekken de gebeurtenissen als in een film voorbij, spannend tot de laatste bladzijde, een echte pageturner.