'Lieve zus' van Dominique en Marit Uittenhaaghe

In een kleine plaats onder de rook van Den Haag groeien in het begin van de vorige eeuw in een groot gezin de zusjes Mia en Bets op.  In tegenstelling tot hun broers en zussen hebben zij geen goede gezondheid, Mia is zwaar astmatisch en Bets slechtziend.  Dat schept een band.  Door haar slechtziendheid kan Bets slecht meekomen op school maar haar vier jaar oudere zus Mia, een kind dat van lezen houdt, sleept haar erdoor.

Na haar schooltijd krijgt Bets een baantje als hulp in de huishouding op een boerderij.  Ook al zien ze elkaar weinig, de band tussen de twee blijft.  Hun wens om te trouwen en moeder te worden hebben ze opzij geschoven, dat is voor hun niet weggelegd, denken ze. Maar de omstandigheden wijzigen zich als de oorlog uitbreekt, er komt een man in het leven van Mia. Ze trouwt met hem en ze krijgen samen een kind. Door haar verslechterende gezondheid kan Mia niet zelf voor haar kind zorgen,  Bets trekt bij het jonge gezin in. En dat blijft niet zonder gevolgen.

Dominique en Marit Uittenhaaghe hebben in deze roman het verhaal van hun eigen jeugd beschreven.  Als kinderen  waren ze zich niet bewust van de bijzondere samenstelling van hun gezin, in 1963 vertelden hun ouders  hoe de vork in de steel zat. Nu, bijna vijftig jaar later, hebben ze het verhaal op papier gezet daarbij geholpen door hun inmiddels 99-jarige moeder.  Het ontroerende verhaal wordt met veel liefde en begrip verteld. 

'De laatste liefdesbrief' van Jojo Moyes

Volgende week is het Valentijnsdag, de dag dat geliefden elkaar kaarten sturen om te laten weten hoeveel ze van elkaar houden.  In ‘De laatste liefdesbrief’ zijn echter een groot aantal brieven opgenomen waarin een relatie beëindigd wordt.  Authentieke brieven die door de schrijfster Jojo Moyes verzameld zijn en als motto van een hoofdstuk dienst doen.  Toch is deze roman allesbehalve treurig, wel heel bijzonder.

In 1960 wordt Jennifer Stirling wakker in een ziekenhuisbed.  Ze kan zich niets herinneren, het tragische auto-ongeluk waar ze bij betrokken was,  haar echtgenoot en haar eigen identiteit, het roept geen enkele herinnering op.  Ze wordt een vreemdeling in haar eigen leven totdat ze een gepassioneerde brief vindt, ondertekend door “B” die haar vraagt haar man te verlaten en met hem verder te gaan.

In 2003 ontdekt journaliste Ellie in een stoffige legger in het archief van de krant waar ze voor werkt  diezelfde raadselachtige brief.  Ze raakt gefascineerd door het verhaal erachter en hoopt daarmee haar tanende carrière een boost te geven. Bovendien zit ze zelf in een uitzichtloze relatie met een getrouwde man. Ze weet eigenlijk wel dat deze geen stand zal houden, toch kost het haar moeite zich er uit los te maken.

De twee verhaallijnen die met elkaar verweven raken leveren een dijk van een liefdesroman, een boek dat pleit om weer eens een ouderwetse liefdesbrief te schrijven in plaats van een mail of een sms. Een prachtig gegeven in deze week van de liefde.

Jojo Moyes werkt bij de Engelse krant The Independent. Eerder verwierf ze bekendheid met haar romans ‘Verboden vruchten’ en ‘Walvisbaai’.

'Aan tafel!' van Han Wilmink

‘Koken voor grote groepen in de kerk’, dat is de ondertitel van dit door Han Wilmink, de kookdominee van Ommen, geschreven boek.  Samen koken is in, ook in de kerk is de maaltijd ontdekt. De tafel is de plek voor gastvrijheid,  om in vrijheid met elkaar te kunnen praten en op een ontspannen wijze met elkaar om te gaan. In die geest is dit boek ontstaan.  De recepten komen van over de hele wereld, San Francisco, Italië, Thailand  maar ook uit Egmond aan Zee, veel van de plaatsen heeft  Han Wilmink ooit bezocht.  In het klooster van Egmond at hij witte bonensoep met groene kool en saucijsjes, een gerecht dat zelfs voor een culinaire analfabeet  geen problemen op zal leveren.  Van zijn Twentse oma leerde hij Humkessoep maken, een soep vol herinneringen en Taizé levert niet alleen geestelijk voedsel, een dag hard werken werd daar beloond met een bijzondere graanmaaltijd.

De recepten, mooi  gefotografeerd en  van een duidelijke ingrediëntenlijst en bereidingsuitleg  voorzien,  zijn bedoeld voor twintig eters.  Bij elk recept staat een gedicht, een gebed  of een overweging.  In het boek staan ook een flink aantal foto’s waarop een groep Ommenaren een aantal van de recepten aan het bereiden is.